Urganı şu adımlarına yaşlar döktüğüm yoldan,
Tabureyi sana gülümsediğim sokaktan aldım.
Aklımı, aklından geçmediğimde yitirdim.
Hükmüme ne ara karar verdim bilmiyorum,
Hoş kendimle ilgili kararlarım hep kalem kırar.
Sen bilmezsin,kimse de bilmedi zaten
Herkese bahar kendime ömrümce güzdüm.
Korktum, başkasının ateşiyle yanmaktan,
Ben kendi odunumu taşıdım şarkılar eşliğinde.
Çivili yataklarda uyudum rüya görürsem inanırım diye,
Kabuslara gülümsedim gecelerce,
Umutlara yasak, hayallere masal, kendime
sus dedim.
Hileli bir cam var beni çevreleyen
Bakanlar beni göremiyor olsa gerek,
Yandım, ne kadar mutlu dediler
Acıdım, yara almaz dediler
Kanadım, dikenlerime su verdiler.
Ben
Kendi mahkememin en zorba yargıcıydım
Vuruldum,vuruldum,vuruldum..
Kalemlerce kırdım kendimi
Duvarsız zindanlara kapandım
Günlerce boş bir zifiriyi izledim.
Pencerelerden korktum ben
Işıktan usandım.
Belki kül edecek beni,karanlığa alışığım.
Demlendim en koyusu oldum ay ışığının
Herkes göğe baktım sandı,ben mezar kazdım.
Astım kendimi,ölüm koktu her yerim
Boğuldum .
Mezarıma bir ortanca konuldu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder