Sen sevmiyorsun diye ,
Yarım kalmış şiirlerim var,
Seni anlattığı halde.
Sensiz ısıtamaz zaten diye,
Öremediğim battaniyem var,
Bitse de ısınmam herhalde.
Seninle sevmiştim diye,
Bir daha asla izlemeyeceğim filmler var.
Seninle kırıldı diye,
Asla kurulmayacak hayallerim var.
Sen okudun diye,
Devamını yazamadığım cümleler var.
Nefret ettiğim bir defterim,
Kırdığım kalemim var.
Saygısızca kirlettiğin,
Önemsemediğin anılarım var.
Acımasızca soldurduğun,
Yangın sonrası yeşeren çiçeklerim var.
Yarım kalan şarkı listemde,
Artık dinleyemediğim şarkılar var,
Cıvıl cıvıl sesimle eşlik etmiştim bir zamanlar.
Bakmaya cesaret edemediğimden yaktığım fotoğraflar,
Bir daha okumayayım diye sildiğim mesajlar,
Seni hatırlamamak için gitmediğim yerler var.
Seninle başladı diye geçmeyen hastalığım,
Gidişinle ölen ruhum var.
Ne acımasızca öldürdün öyle,
Hiç yokmuşum gibi hissetmişliğim var.
Tüm hislerimi katletmişliğim,
Kalbimden tiksinmişliğim var.
Yarım kalışların cehenneminde,
Yanan bir kız çocuğu var içimde.
Gururumu bile hiçe sayıp da,
Sevmeyişinin çaresizliğine boyun eğişim var.
Öyle bir yıkılışım var ki hele,
Binlerce depremlik enkaz buralar.
Hiç var olmamış gibi o çarpıntılar,
Yok sayışının isyanı var.
Yokluğun değil de ağırıma giden,
Bir daha sevemeyecek olmanın acısı yorar.
Son gücümle sana sığındığım da,
Tüm kapılarını kapatışın var.
Kalbini kalbime yakın sanıp da,
Kalpsizliğine kalbimi heba edişim var.
Küçük adımlarına uçurumdan düşüşüm,
Elimden tutar gibi yapıp itişin var.
Öyle işte öldüm zaten neye yarar,
Belki bir kaç kişi toprak atar.
Bir kaç kişi bu mezara çiçek koyar,
Yağmur yağar toprak kokar,
Mezar bile çiçek açar bir bahar.
Üzerine basıp geçtiğin kuru yapraklar,
Kalbinde çıtırdar bir sonbahar.
Küçük bir kıvılcımla tutuşur,
Bu yangın seni diri diri yakar
