Haresi Hüzünden Saklı

Ayakları çıplaktı küçüğün,
Koca koca dikenler
Canını yakmamak için,
Kenara çekildiler.

Üzerinde elbisesi yoktu.
Güneş tenini sahiplenmişti.
Kavruk çelimsiz bir çocuktu,
Umudu,
 Olmayan her şeyinden çoktu.

İçi ışıldıyordu gözünün.
Her gün gördüğümüz güzelliklere bile,
Aşina olamadığı halde,
Uğramamıştı harelerine;
Büyük insanların taptığı hüzün.

Oradan oraya koşturuyordu,
Duruydu, kirlenmekten  habersizdi;
Habersizliğinin, şiire sığmayacak kadar güzelliğinden de.
Tüm zalimlikler, korkup köşeye mi sinmişti?
Tehditti kötüye, o çocuktu.
Umuttu.
Buluttan yüreğiyle,
Eşsiz kar tanesi;
Yağmurdu.